(Sezai Basar)

Kendinizi iyi vererek dinleyin, şarkı boyunca otistik olmanız işten bile değildir. Beni orta okul koridorlarına arkadaşlarıma kahkahalarıma , yatakhane ranzalarına, ve hayatta daha tatlı ne vardıysa onlara götürüyor….

Saklı gerçekler:

Şarkının bitiminde Pink Floyd yöneticisi  Steve O’Rourke’un telefonu David Gilmour’un oğlu Charlie tarafından cevaplanır.

Şarkının açılışında duyulan çan sesleri Fat Old Sun’un baş ve sonundakilerle aynı olup ;  sinek  vızıltısı da Grantchester Meadows’dan alınmadır.

LP formatında iğne iç dairedeki son ses kanalına ulaştığında sonsuza kadar sürebilecek (pikabın kolunun plakla teması kesilmezse) kaydedilmiş olan bir kalp atışı duyulur.

Şarkının anlamı hakkında bazı düşünceler:

Gençliklerinin yeniden keşfi , ve gençliğin sevinçleri ile masumiyeti üzerine bir şarkıdır.Şarkıda adı geçen “long road” ve  “the causeway” ‘in her ikisi de Cambridge yolları olması ve Cambridge’in de Gilmour’un gençliğinin bize bunu düşündürür.

Ilk mısralarda geçen ilk “yöneliş ” gençliğin masumiyetine doğru bir geri dönüş ve onu tanıma çabasıdır.Ardından yönelinen ise, yetişkin yaşamının getirdiği, dar görüşlülüklerle beslenen hayal kırıklıklarıdır.Son tema ise geriye (çocukluğa) nostaljik bir geri bakıştır.

Çan sesleri ingiltere parlementosu üyelerine daha önce açılan bir oturumda bir konuda fikir birliğine varılamamışsa, yeni bir oylama yapılacağını ve bu oylama sonucu alınacak kararın sorun hakkındaki farklı fikir ayrılıkları arasından birinin seçileceği  (yeni bir) oturum’un açılmak üzere olduğunu ve salona gelmelerini hatırlatır

Çan durduğunda parlementonun kapıları kapanır ve dışarıda kalanlar oy vermeye katılma haklarını kaybederler.

Bu tanıma göre album’un adı ne ifade eder?

Division Bell, iletişimin gerekliliğini ve anlaşmazlıkların çözüme ulaştırılması için çan sesinin son fırsat  olduğunu  sembolize eder.

Bir diğer düşünceye göre ise, şarkının başındaki gerek çan gerekse sinek (arı?) şimdiki zamanı sembolize eder çünki her iki ses te duyuları alarma geçirir ve insana günü hatırlatır.

Gilmour şarkının bir radyo programında prömiyerinin öncesinde yaptığı tanıtımda  şöyle diyor:

“High Hopes” tüm diğer şarkılardan şu veya bu şekilde daha sonra yazılmıştı.Onu temmuz gibi yazdığımı düşünüyorum.Çok ama çok çabuk ortaya çıktı. O , başından beri “yürüyeceği”  ;  hem hızlı (üretilen) ama bir o kadar da güzel  olacağı belli bir şarkıydı.Neredeyse anında melodinin küçük bir parçası ortaya çıktı , kasete çektim; sadece birkaç piano notası  idi.

Ardından , olaydan uzaklaşmak için oralarda bir yerde kız arkadaşımla , Polly’le ; birlikte küçük bir eve gittik ve şarkı  sözü  yazma konusunda biraz gelişme sağlamaya çalıştım.

O esnada o (Polly) bana, zamanın sizi yıpratmaya başladığı dönemin öncesine ait bir cümle önerdi ve şarkıyı oradan aldım ve zannediyorum ki, kendi hayatım ,  Cambridge’teki hayatım ve çocukluğum üzerine olduğunu var saydığım bir döneme kitlendim.

Evet, ordan sonrası fazlasıyla hızlı oldu sözlerin çoğunu  beraberce bir günde yazdık . Ardından stüdyoya geri döndüm ve orada hiç kimse yokken ; içeriye girer girmez demoyu yaptım .

Geri kalanı da neredeyse bir günde bitirdim “

David Gilmour talking about “High Hopes” from the US radio premiere of The Division Bell with Redbeard, March, 1994.